มันคงจะดี ถ้าเราไม่รู้จักกันเลย

              มีใครเชื่อเรื่อง พรหมลิขิต หรือโชคชะตาไหม๊?  เป็นเรื่องที่คนมักจะพูดถึงว่า มันคือความเป็นไปของชีวิตที่เชื่อว่าถูกกำหนดไว้แล้ว และนำพาคนมาเจอกัน  หรือเชื่อว่า เป็นกรรมเวรที่ทำต่อกันมาแต่ชาติปางก่อน และต้องมาชดใช้กันในชาติปัจจุบัน หรือเชื่อว่าเป็นคู่รักกันมาแต่ชาติก่อน ข้ามชาติภพมาเป็นคู่กัน  เชื่อว่าทุกคนล้วนแล้วแต่มีใครอีกคนที่รอคอยอยู่ .......  ความเชื่อนี้ก็ยังไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้ ไม่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์มารองรับ  ในส่วนตัวผมเชื่อว่า โชคชะตากำหนดได้ด้วยตัวเราเอง เราเองเป็นคนที่ลิขิตให้เป็นไป คนสองคนที่ได้เจอกัน เป็นอาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ หรือผลของจังหวะชีวิตที่เกิดจากเราสร้างขึ้นมาเอง เช่น ถ้าเราไม่มาเปิดร้านขายของ เราก็จะไม่รู้จักลูกค้าคนนี้ และจะไม่รู้จักเพื่อนของลูกค้าคนนี้ และจะไม่ผูกพันกันจนเป็นเพื่อนที่ดีกับเพื่อนของลูกค้าคนนี้  หรือ ถ้าเราไม่ตัดสินใจเข้ามาทำงานในบริษัทนี้ เราก็จะไม่รู้จักคนนี้ แต่ถ้าเราไปทำงานอีกบริษัท อาจจะไม่รู้จักคนนี้ตลอดไป  บางคนอาจมองว่า ก็เพราะโชคชะตาลิขิตให้ชีวิตของเราเดินตามเส้นทางนี้  ให้มาเจอคนนี้ที่ลิขิตไว้แล้ว แต่ผมมองว่า  เป็นที่ตัวผมเองตัดสินใจมาเปิดร้าน หรือเลือกทำงานในบริษัทนี้  ไม่มีสิ่งเหนือธรรมชาติใดมากำหนดให้เป็นตามลิขิต  ตัวผมเองเป็นคนทำให้เกิดขึ้น   บางทีก็เกิดจากการบังเอิญทำให้มาเจอกัน เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว หรือไม่คาดหมาย ไม่ได้วางแผนไว้ เช่น เจอกันเพราะความบังเอิญจากรถยางแตก มีคนมาช่วยแล้วรู้จักเขา หรือเอารถไปปะยาง บังเอิญไปเจอเพื่อน หรือได้รู้จักเพื่อนร่วมชะตากรรม   เขาว่าเรื่องพรหมลิขิต มีนัยยะไปทางด้านบวก และเรื่องโชคชะตา จะมีนัยยะไปทางด้านลบ  คิดว่าเป็นเพียงคำอ้างหรือความเชื่อของมนุษย์ เวลาหาคำอธิบายต่อสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยหลักเหตุผลไม่ได้

              คนบางคนเข้ามาในชีวิตเพื่อส่งมอบความสุข มอบรอยยิ้ม บางคนเข้ามาให้รู้จักทุกข์ ให้เสียน้ำตา บางคนเข้ามาเพื่อจากไป บางคนเข้ามาให้รัก บางคนเข้ามาให้ครอบครอง บางคนเข้ามาเพื่อเอาประโยชน์ ....... หากมีคำถามว่า ถ้ามนุษย์สามารถ เลือกลบคนที่เราเคยรู้จักออกจากความทรงจำได้ โดยเมื่อลบคนนั้นแล้ว ทุกสิ่งที่เคยร่วมทุกข์สุขกันจะหายไปจากความทรงจำ เสมือนว่าไม่เคยรู้จักกันเลย เราจะทำไหม๊?    แรกๆก็คิดว่า ถ้าลบคนที่ทำให้เราทุกข์ออกจากสมองได้คงจะดี "มันคงจะดี ถ้าเราไม่รู้จักกันเลย" ไม่ต้องมีความทุกข์หลอกหลอนติดตัวตลอดไป  ซึ่งก็มีคนหาวิธีลบหรือให้ลืมความทรงจำแย่ๆออกจากหัว เช่น เวลาคิดถึงเรื่องแย่ๆ ให้เอาภาพเรื่องดีๆ สิ่งดีๆ ความทรงจำดีๆ เข้ามาแทนที่ ฝึกทำบ่อยๆ จนทำให้ลืมเรื่องแย่ๆไปเอง ผมว่ามันทำได้ยาก ขึ้นอยูกับทัศนคติ สติ ปัญญา ที่ต้องแข็งแรงในระดับที่เข้าใจในชีวิต  และมองว่า มนษย์เกิดมาเพื่อเรียนรู้ทุกข์ สุข ให้ดำรงชีวิตอยู่อย่างมีคุณค่า มีอิสระที่จะค้นหาความหมายของการมีชีวิตอยู่ ซึ่งแต่ละคนต้องให้ความหมายด้วยตนเอง  และตราบใดที่เรายังมีสติสัมปชัญญะ เราจะไม่มีวันลืมเรื่องบางคนได้อย่างถาวร  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องด้านบวกหรือลบ เวลาผ่านไปอาจลืมชื่อบางคน แต่ความทรงจำจะเก็บบันทึกความรู้สึกในส่วนลึกไว้ และอาจผุดออกมาให้รู้สึกในช่วงที่มีเหตุปัจจัยบางอย่างไปกระตุ้นมัน  ทุกเรื่องราวคือการเรียนรู้ ทุกคนคือตัวละครในเรื่องที่เข้ามาในชีวิต ทำให้เราได้เข้าใจ และยอมรับกับชีวิต เป็นบทเรียนที่ไม่มีใครสอนให้เข้าใจได้ ตัวเราเท่านั้นต้องเรียนรู้เอง ต้องเข้าใจเอง  บางบทเรียนอาจต้องแลกมาด้วยน้ำตา ความทุกข์ ความสุข ความประทับใจ ความเสียใจ ในทุกบทเรียนจะสอนให้เราแกร่งขึ้น เข้าใจชีวิตมากขึ้น รู้จักการเปลี่ยนแปลง ความไม่แน่นอน และ ปล่อยวางมากขึ้น หากเปรียบความทรงจำของเราเป็นกล่องใบหนึ่ง  ในแต่ละวันที่ผ่านไป มีแต่เรื่องต่างๆนานา ทั้งดีร้าย ถูกหย่อนลงกล่องใบนี้ บางเรื่องก็ถูกเจ้าของกล่อง นำไปประมวลผล คิดวนเวียน ซ้ำมาซ้ำไป Rerun ยึดติด จมความคิดอยู่ภายในกล่อง ไม่ยอมออกจากกล่อง   บางเรื่องก็ถูกนำไปเก็บในพื้นที่แยกต่างหากเรียกว่า ความประทับใจ   หากเราไม่รู้จักจัดการกับกล่อง ตัวเราเองก็จะเต็มไปด้วยคลื่นที่รบกวนสมองไปจนตัวตาย   สำหรับบางคนที่เข้าใจชีวิต เขาจะเลือกที่จะนำเข้าแต่สิ่งที่เป็นบวก และโยนทิ้งเรื่องที่เป็นลบ หรือไม่มีประโยชน์ต่อตัวเอง วิธีที่ใช้ได้ดีที่สุดคือ การปล่อยวาง หรือที่ผมมักใช้มาตลอดคือ ช่างแม่ง......

            พ่อหมูตู้